به نام خالق رحمان
زندگی نامه میرزا احمد داواشی
((میرزا احمد محمدی داواشی)) فرزند ((محمد محمدی داواشی)) در روز دوشنبه 12 / 11 ذی القعده/1323 ه.ق برابر با 8 /1 /1905 میلادی و18 / 10 / 1284هجری شمسی در استان کرمانشاه شهرستان روانسر دیده به جهان گشود. از همان ابتدای کودکی مادرش فوت می کند و تحت سرپرستی پدرش بزرگ می شود، و پدرش اولین معلمی بوده است که میرزا احمد و خواهرش خورشیدنما در خدمت او خواندن و نوشتن و آموزش قرآن را شروع می کنند و تا سن ده سالگی این مسئولیت بر عهده پدرش بود.بعد از آن میرزا احمد را برای فراگیری دروس عربی و دینی به خدمت ((ملا حسن جوانرودی)) که در آن زمان در روستای تم تم روانسر به تدریس مشغول بود فرستاد.
تا مدتی نزد این استاد مقدماتی از علم عربی را فرا می گیرد، ولی به دلیل حوادث سیاسی آن زمان و شرکت پدرش در مبارزات ملت کرد(روانسر) به رهبری ((عباس خان)) ملقب به ((سردار رشید اردلان)) در برابر حکومت رضا خان ، از مکتب و استاد خود جدا می شود و همراه سپاه کردها در ارتفاعات بلند شاهو مبارزه می کند.
اما به دلیل عشق و علاقه فراوان به مطالعه هرگز دست از مطالعه بر نداشت و روز به روز بر علم و معرفت خود می افزود.
توضیح:پدر میرزا احمد به دلیل اینکه از جانب حکومت اردلانی ها مسئول خزانه داری می شود به او لقب داواشی می دهند و بعد از او نیز میرزا احمد هم به همین لقب مشهور می شود ولی در اشعارش همان تخلص احمد را برای خود انتخاب کرده است.
میرزا احمد به دلیل هوش و استعداد فوق العاده اش در سال 1320ه.ش از جانب ((غلام حسین خان اردلان)) به سرپرستی روستاها و قسمت های زیادی از روانسر منصوب می شود که تا سال 1340 این مسئولیت را به دوش می کشد و در اوج قدرت همیشه طرفدار و حامی تنگدستان ومظلومان بود.
میرزا احمد در هر کدام از روستاهای((بابا عزیز))،((تم تم))،((قه لانجه))؛((مسکین ئاوا))و((سادق ئاوا)) سالهایی از زندگی خود را گذرانده است اما نهایتا در روستای ((کانی خێران)) تا زمان فوتش ماندگار می شود و به کشاورزی و باغبانی مشغول می شود.
میرزا احمد داواشی انسانی مسلمان و خداشناس بود در انجام وظایف دینی بسیار با غیرت و بی پروا بود،قرآن بزرگ را بسیار می خواند و در آن زمان امامت مسجد حضرت عمر کانی خێران را به عهده داشت و در سخنان خود همواره مردم را به خداپرستی و پرهیز از گناه تشویق می کرد.
در زندگیش از هیچکس تنفر نداشت و مردم نیز او را بسیار دوست می داشتند و با اخلاق و رفتار محبت آمیزش دوست و بیگانه را به سمت خود می کشید. سوارکاری ، تیر اندازی و شنا را خوب بلد بود و اندامی درشت و ورزیده داشت ، قدرت پنجه هایش به حدی زیاد بود که میوه ی (( به ))نرسیده را با یک دست نصف می کرد.
در جوانمردی و خوش صدایی بسیار مشهور و به تمام مقام های موسیقی کردی آشنا بود.
همنشینی با عالمان و دانشمندان را بسیار دوست می داشت و همواره با علمای دوران خود از قبیل ((ماموستا شیخ محمد سعید نقشبندی))،((ماموستا سید طاهر هاشمی))،((ماموستا ملا محی الدین صالحی))، و نویسنده و ادیب بزرگ((محمد علی سلطانی)) ارتباط داشت، این بزرگان بعد از فوت میرزا احمد هر کدام مرثیه هایی را برایش سروده اند که در دیوان اشعارش موجود است.
حدود سال1350 ه.ش در مجلس ادبی شعرای کرمانشاه شرکت نمود و تنها شاعری بود که در زمان حیات خود مجلس بزرگداشت برایش ترتیب داده بودند.
هوش و قدرت حافظه میرزا احمد به اندازه ای بود که تمامی اشعارش را از زمان جوانی تا پیری از حفظ بود و شاعری فی البداهه گوی و حاضر جواب بود که با یک نگاه به چیزی چندین شعر پر معنا و روان برای آن می سرود و فورا همه را به حافظه می سپرد.
میرزا احمد داواشی 79 سال عمر داشت که در روز دوشنبه 12ذی القعده در سال 1359 ه.ش در حالی که او را برای تشخیص و درمان بیماریش به تهران می بردند جان به جان افرین تسلیم کرد(اللهم اغفر له و ارحمه) و بنا به وصیت خودش در جوار مزار حضرت ویس القرن به خاک سپرده شد.
نکته جالب:اگر توجه کرده باشید روز تولد و فوت شاعر هر دو روز دوشنبه و 12 ذی القعده می باشد که گفته می شود شاعر روز فوت خود را پیش بینی کرده است.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: